Styczeń 2016 roku mija nam trochę deszczowo, ale dość spokojnie. Córeczka rośnie jak na drożdzach, mamy już pierwsze da-da (ku uciesze Deana) i nic tylko czekać jak wystartuje do raczkowania.
Snujemy różne plany i projekty na Nowy Rok, m.in. stopniowy remont piwnicy. Trwający sztorm El Niño troszkę pogorszył jej stan. Chcielibyśmy też wreszcie zobaczyć piękne jezioro Tahoe, znajdujące się nie tak daleko od nas. A ja muszę w końcu nauczyć się ugotować barszcz…
W tym miesiącu udało się nam pójść do kina w pobliskim Oakland na specjalny pokaz z cyklu Baby Brigade przeznaczony dla rodziców z dziećmi. Oglądnęliśmy thriller polityczny Bridge of Spies Spielberga i na szczęście Różka większość seansu przespała.
Następnego dnia postanowiłam jednak zostawić Deana w roli babysittera i udałam się sama do kina na film Brooklyn. Opowiada on historię dzielnej, młodej imigrantki z Irlandii, która decyduje się na samotną podróż za lepszym życiem w Ameryce.
Trudno sobie wyobrazić jak kiedyś tygodniami płynęło się statkiem przez Atlantyk.
W filmie wzruszającą jest scena, pokazująca kiedy wreszcie przychodzi ten długo wyczekiwany list od swojej rodziny. No i ta wspaniała damska moda lat pięćdziesiątych ! Cudo!
Po pierwszych wzlotach i upadkach mieszkania poza rodzinnym domem, główna bohaterka stwierdza, że czuję jakby żyła na wpół drogi między Stanami a Irlandią. Często myślę podobnie.
Nasz nowy domek i narodziny Róży na pewno bardziej zakorzeniły mnie w amerykańskiej rzeczywistości. Zawarliśmy już trochę nowych znajomości Berkeley i nawet spełniliśmy się już w roli housesitters domu naszych sąsiadów.
Dzięki łatwemu dostępowi do informacji widzę jak wiele omija mnie nie będąc na co dzień w Polsce. Ponieważ nie muszę na siłę przyspieszać określenia mojej tożsamości, to uczucie “bycia pomiędzy” pewnie długo jeszcze nie opuści.
I tak z optymizmem patrzę na Nowy Rok:)
Happy New Year!
Pierwszy raz w kinie!
I got this! #newyearsresolutions
Czasem słońce, czasem deszcz
Ps. Zapraszam na nowe artykuły. Ciekowostki.
Helenko,
Mieszkam tu (w USA) juz prawie 30 lat, moje wszystkie dzieci urodziły sie tu i ukończyły uczelnie, mój maź tez jest Amerykaninem i powiem Ci otwarcie, ze uczucie “bycia pomiędzy” nigdy Cię nie opuści. Każda wizyta w Polsce i spotkania z rodzina i przyjaciółmi (prawie zawsze z Twoja mama) , spacer po moim starym Krakowie, czy wycieczka w Tatry sprawiają ze naprawdę nie chce wracać do drugiego domu tj. do Stanów…. I uczucie to z latami nie znika, ale sie nasila…mimo ze będąc tu jestem bardzo szczęśliwa, uwielbiam moja rodzine, znajomych i prace…. 🙂
Wszystkiego najlepsźego w Nowym Roku!
Monika
Pani Moniko, dziękuję bardzo i wzajemnie wszystkiego dobrego na Nowy Rok!
Tak, pewnie już mi tak zostanie to życie “pomiędzy”. No ale w weekend odbieramy zamówione domowe gołąbki i pierogi ruskie, więc nie jest źle:)
Serdecznie pozdrawiamy z Berkeley.